Postanowiłem odpowiedzieć na twoje pytanie o wolność wolnej woli ludzkiej względem Woli Bożej w oparciu o pierwszeństwo Łaski Bożej we wszystkim, co się tyczy Wiary Katolickiej. To nie wolna wola ludzka zdobywa Łaskę Bożą, aby być wolną wolą, ale to Łaska Boża uprzedza zawsze ludzką własną wolę, aby uczynić ją w Sobie Samej wolną. Łaska Boża zaś nigdy nie znajduje się poza Wolą Bożą, lecz jedynie w Woli Bożej. Gdy nie ma Łaski Bożej w duszy, to dlatego też nie jest też ona wolna lecz zniewolona przez grzech śmiertelny i przez autora takiej fałszywej wolności własnej ludzkiej woli, jak mu to się udało w przypadku Adama i Ewy. Plan Boży jest jeden i niezmienny, że wola ludzka może być tylko zależna od Woli Bożej, bo to Wola Boża wyciągnęła ją z nicości, gdyż tak miał być człowiek na obraz i podobieństwo Boże, w przeciwnym razie do niczego się ludzka wolna wola nie nadaje, a Wola Boża z tego powodu tylko jest krzyżowana i cierpi. Cierpienia Jezusa Chrystusa zwłaszcza JEGO 24-godziny Męki - dzięki Człowieczeństwu Jego zjednoczonemu z Bóstwem - są manifestacją i objawieniem publicznym problemów Woli Bożej z ludzkimi wolami z całej historii świata, łącznie z potępionymi w piekle.

+
Drodzy Przyjaciele,
Dzisiaj, liturgia oferuje nam przedsmak wielkanocnej radości. Ornaty celebrujących mszę są różowe. Jest to niedziela zwana “laetare” (łac. "radować się"), która zaprasza nas do pogodnego radowania się. «Raduj się, Jerozolimo, zbierzcie się wszyscy, którzy ją kochacie...», śpiewamy w antyfonie na wejście.
ks. Jerzy

Msza św.
Czytanie z Drugiej Księgi Kronik (2 Krn 36, 14-16. 19-23)Gniew i miłosierdzie Boże
Wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich i bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie. Pan, Bóg ich ojców, bez ustanku wysyłał do nich swoich posłańców, albowiem litował się nad swym ludem i nad swym mieszkaniem. Oni jednak szydzili z Bożych wysłanników, lekceważyli ich słowa i wyśmiewali się z Jego proroków, aż wzmógł się gniew Pana na swój naród do tego stopnia, iż nie było już ratunku. Spalili też Chaldejczycy świątynię Bożą i zburzyli mury Jerozolimy, wszystkie jej pałace spalili i wzięli się do niszczenia wszystkich kosztownych sprzętów. Ocalałą spod miecza resztę król uprowadził na wygnanie do Babilonu i stali się niewolnikami jego i jego synów, aż do nadejścia panowania perskiego. I tak się spełniło słowo Pańskie wypowiedziane przez usta Jeremiasza: «Dokąd kraj nie dopełni swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest przez siedemdziesiąt lat». Aby się spełniło słowo Pańskie z ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku jego panowania, tak iż obwieścił on również na piśmie w całym państwie swoim, co następuje: «Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli ktoś z was jest z całego ludu Jego, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech idzie!» Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY - Ps 137 (136), 1-2. 3. 4-5. 6 (R.: por. 6b)
Kościele święty, nie zapomnę ciebie.
Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy, * płacząc na wspomnienie Syjonu. Na topolach tamtej krainy * zawiesiliśmy nasze harfy.
Refren.
Bo ci, którzy nas uprowadzili, * żądali od nas pieśni. Nasi gnębiciele żądali pieśni radosnej: * «Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni syjońskich!»
Refren.
Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską * w obcej krainie? Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie, * niech uschnie moja prawica.
Refren.
Niech mi język przyschnie do gardła, * jeśli nie będę o tobie pamiętał, jeśli nie wyniosę Jeruzalem * ponad wszelką swoją radość.
Refren.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan (Ef 2, 4-10)Umarli wskutek grzechu zostali zbawieni przez łaskę
Bracia: Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia – łaską bowiem jesteście zbawieni – razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przeogromne bogactwo swej łaski okazać przez dobroć względem nas, w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili. Oto słowo Boże.
Chwała Tobie, Królu wieków.
Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne. (Por. J 3, 16)
Chwała Tobie, Królu wieków.
Słowa Ewangelii według Świętego Jana (J 3, 14-21) Bóg posłał swego Syna, aby świat został zbawiony
Jezus powiedział do Nikodema: «Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu». Oto słowo Pańskie.
Komentarz :
Bóg chce, abyśmy byli zadowoleni. Najbardziej podstawowa psychologia mówi nam, że osoba, która nie żyje w zadowoleniu, kończy jako osoba chora - w ciele i na duchu. Jednak nasza radość musi mieć dobre fundamenty, musi być wyrazem pogody ducha wynikającej z prowadzenia życia pełnego sensu. W innym razie, radość zamieniłaby się w powierzchowną i bzdurną. Św. Teresa słusznie rozróżniała “świętą radość” i “szaloną radość”. Ta ostatnia jest tylko zewnętrzna, trwa krótko i pozostawia gorzki posmak. Żyjemy w czasach trudnych dla życia wiarą. Ale są to również czasy pasjonujące. Doświadczamy w pewnym sensie babilońskiego wygnania, o którym śpiewa psalm. Tak, my też możemy przeżyć doświadczenie wygnania, jakbyśmy sami siedząc i płacząc «wspominali Syjon» (Ps 137,1). Zewnętrzne trudności i przede wszystkim grzech, mogą doprowadzić nas w pobliże rzek Babilonu. Ale mimo wszystko, są powody do nadziei, a Bóg nam powtarza: «Niech język mi przyschnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie» (Ps 137,6). Możemy żyć w ciągłej radości, bo Bóg nas kocha szalenie, tak bardzo, że «Syna swego Jednorodzonego dał» (J 3,16). Niedługo będziemy towarzyszyć temu Jedynemu Synowi w Jego drodze śmierci i zmartwychwstania. Będziemy kontemplować miłość Tego, który tak nas kocha, że poświęcił się za nas, za ciebie i za mnie. I wypełnimy się miłością i będziemy patrzeć na Tego, którego przebili (J 19,37), i wzrośnie w nas taka radość, której nikt nie będzie mógł nam odebrać. Prawdziwa radość, która oświetla nasze życie, nie bierze się z naszego wysiłku. Przypomina nam o tym św. Paweł: nie pochodzi od nas, jest darem od Boga, jesteśmy Jego dziełem (Kol 1,11). Pozwólmy Bogu nas kochać i kochajmy go, a radość nasza będzie wielka zarówno podczas najbliższych Świąt Wielkanocnych, jak i w całym życiu. I nie zapomnijmy pozwolić Bogu na czułość i odnowienie nas poprzez dobrą spowiedź przed Wielkanocą.

chrystusowiec Ksiądz Tadeusz Guz broni podmiotowości woli człowieka względem podmiotowości Woli Bożej. Zasadniczym pytaniem jakie stawia ksiądz Tadeusz jest zapytanie o stosunek Woli Bożej do stworzonej woli człowieka. Wielu Katolików uważa, że pełniąc Wolę Bożą musimy zrezygnować z własnej woli. Wtedy kiedy człowiek pełni Wolę Bożą jest pozbawiony własnej woli. Jest tym samym przez Pana Boga ubezwłasnowolniony. Taki pogląd jest niekatolicki lecz talmudyczno-protestancki. A co ksiądz chrystusowiec myśli o swojej woli kiedy pełni Wolę Bożą?