TOM 1 księgi Niebios - zakończenie, część ósma. Osiem Błogosławieństw z Ewangelii według świętego Mateusza GDZIE DŁUGIE KAZANIE JEZUSA NA Górze jest uwieńczone Ośmioma RADAMI dla życia chrześcijańskiego …Więcej
TOM 1 księgi Niebios - zakończenie, część ósma. Osiem Błogosławieństw z Ewangelii według świętego Mateusza GDZIE DŁUGIE KAZANIE JEZUSA NA Górze jest uwieńczone Ośmioma RADAMI dla życia chrześcijańskiego. Luiza podzieliła się z nami w Pierwszym Tomie tym, jak jej życie Pan Jezus otoczył SWOIMI ŁASKAMI od urodzenia i chrztu świętego w ten sam Dzień Niedzielę po Wielkanocy 1865 roku aż do 1899 roku, kiedy ukończyła pisać ten TOM nie wiedząc jeszcze, że odtąd napisze jeszcze 35 Tomów aż do 1938 roku. Już w tym miejscu na Gloria.tv mogliśmy przesłuchać pięć Tomów: 24, 7, 6, 9 i teraz 1. Wszystkie są dostępne w Internecie. Ale to przybliżenie jest też przydatne. Idźmy więc drogą Błogosławieństw EWANGELICZNYCH w tym Czasie Triduum Paschalnego i OKRESIE WIELKANOCNYM przez Dni 50, bo CZAS WYBRAŁA WOLA BOZA jako - oprócz przestrzeni tego świata - jako podstawowy element naszego doczesnego pielgrzymowania przez BOSKIE znaki zwane KAIROS, abyśmy OSTATECZNIE doszli pod Opieką Naszego Boga w Trójcy Najświętszej Osób Boskich JEDYNEGO do szczęśliwej wieczności. Przed NAMI DŁUGA DROGA, ale Z JEZUSEM CHRYSTUSEM i ZA NIM idźmy! free.fr/Catholique/BLOGS.html free.fr
- Zgłoś
Portale społecznościowe
- Umieszczony
Zmień wpis
Usuń wpis
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Świadectwo Luizy niech nas zachęci do Modlitwy JEDNA MINUTA ZA JEDEN ROK DOCZESNEGO PRZEBYWANIA P…
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Wola Boża jest też najważniejsza w Piśmie Świętym jak i we wszystkim-"Kto spełnia Wolę Ojca Mego, ten mi jest bratem, siostrą i matką", mówi Jezus Chrystus! Księga Niebios to jest Cała Prawda o Woli Bożej tylko tak! @Izabela Sylwia - IS 2201 Jesteś zazdrosna wobec Luizy Piccarreta, a "zazdrościć łask Bożych innym jest grzechem". Nawróć się, aby nie grzeszyć publicznie.
Izabela Sylwia - IS 2201
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Na pewno nie jestem zazdrosna wobec niej. Nie ma o co tu być zazdrosną, przecież jej pisma zostały potępione przez Kościół przed Soborem Watykańskim II, i nie bezpodstawnie. Więc co tu jest do zazdroszczenia? Nawet przez jednego z użytkowników zostały przytoczone w komentarzach tak gorszące wypowiedzi, że lepiej tego nie czytać, żeby nie zgrzeszyć.
Izabela Sylwia - IS 2201
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Prawdziwe łaski Boże miały np. Bernadetta z Lourdes, dzieci fatimskie, św. Jan od Krzyża, św. Barbara, inni święci wyniesieni na ołtarze przed SW II.
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Taka jesteś pewna? To się bierze skąd u ciebie fakt, że ta Luiza tak ci przeszkadzała, że taki właśnie komentarz postawiłaś tutaj w dzień, kiedy Judasz z zazdrości sprzedał Pana Jezusa Jego wrogom? Grzechy ukrywają się nieraz pod innymi imionami.
Izabela Sylwia - IS 2201
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Judasz nie z zazdrości sprzedał Pana Jezusa, tylko dlatego, że mu ofiarowano za to pieniądze, które zresztą potem rzucił na ziemię.
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Znowu jesteś przez "tylko dlatego" w swoim komentarzu pewna czegoś na jego temat, dlaczego? Zastanów się, co tak naprawdę motywuje twoje komentarze na Gloria.tv i dlaczego nie chcesz służyć dobru, lecz kontestować zdanie innych? Twoja wola!
Izabela Sylwia - IS 2201
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Pismo Święte, a nie żadna księga niebios.
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Dla Judasza nie ma już ratunku. Ale dla wszystkich ponad 8 miliardów ludzi na ziemi ratunek jest! Czy pomożemy im? Poczynając od rodaków? JEDNA MINUTA ZA JEDEN ROK DOCZESNEGO PRZEBYWANIA P…
chrystusowiec
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 26, 14-25) Zdrada Judasza
Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie …Więcej
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 26, 14-25) Zdrada Judasza
Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?» On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda». Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty». Oto słowo Pańskie.
Komentarz :
Drugie rozważanie dotyczy tajemniczego wybrania miejsca, w którym Jezus chce spożyć wieczerzę paschalną. «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: "Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami"» (Mt 26,18). Gospodarz domu być może nie był jednym z zadeklarowanych przyjaciół Pana, ale musiał mieć uszy otwarte na wewnętrzny głos Boga. Pan przemówił do niego w duchu – jak często do nas mówi – na wiele sposobów zachęcając go aby otworzył drzwi. Jego wyobraźnia, wszechmoc i miłość, którą nas kocha nie znają granic i wyrażają się zawsze w sposób dostosowany do indywidualnej sytuacji każdego. Kiedy słyszymy „wezwanie”, powinniśmy „poddać się”, zostawiając w tyle sofizmaty i przyjmując z radością tego „posłańca-wyzwoliciela”. To tak, jakby ktoś przybył do bramy więzienia i zachęcał nas do podążania za nim, tak jak to uczynił Anioł, mówiąc do Piotra: „Wstań szybko, narzuć płaszcz i chodź za mną!” (Dz 12,7). Trzeci motyw do rozważań oferuje nam zdrajca, który usiłuje ukryć swój występek przed bacznym wzrokiem Wszechwiedzącego. Próbował tego także Adam oraz jego syn, bratobójca Kain, ale na próżno. Zanim jednak Bóg ukaże się nam jako sprawiedliwy Sędzia, przedstawia się nam jako matka i ojciec, który nie wycofuje się nawet w obliczu straty dziecka. Jezusa boli serce, nie tyle z powodu zdrady, co ze względu na syna, który nieuchronnie oddala się od Niego.
Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?» On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda». Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty». Oto słowo Pańskie.
Komentarz :
Drugie rozważanie dotyczy tajemniczego wybrania miejsca, w którym Jezus chce spożyć wieczerzę paschalną. «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: "Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami"» (Mt 26,18). Gospodarz domu być może nie był jednym z zadeklarowanych przyjaciół Pana, ale musiał mieć uszy otwarte na wewnętrzny głos Boga. Pan przemówił do niego w duchu – jak często do nas mówi – na wiele sposobów zachęcając go aby otworzył drzwi. Jego wyobraźnia, wszechmoc i miłość, którą nas kocha nie znają granic i wyrażają się zawsze w sposób dostosowany do indywidualnej sytuacji każdego. Kiedy słyszymy „wezwanie”, powinniśmy „poddać się”, zostawiając w tyle sofizmaty i przyjmując z radością tego „posłańca-wyzwoliciela”. To tak, jakby ktoś przybył do bramy więzienia i zachęcał nas do podążania za nim, tak jak to uczynił Anioł, mówiąc do Piotra: „Wstań szybko, narzuć płaszcz i chodź za mną!” (Dz 12,7). Trzeci motyw do rozważań oferuje nam zdrajca, który usiłuje ukryć swój występek przed bacznym wzrokiem Wszechwiedzącego. Próbował tego także Adam oraz jego syn, bratobójca Kain, ale na próżno. Zanim jednak Bóg ukaże się nam jako sprawiedliwy Sędzia, przedstawia się nam jako matka i ojciec, który nie wycofuje się nawet w obliczu straty dziecka. Jezusa boli serce, nie tyle z powodu zdrady, co ze względu na syna, który nieuchronnie oddala się od Niego.