Egzorcyzmowaniu trzeba poddać wiele instytucji w Polsce

Ja i mój dom chcemy służyć Panu

Ks. Stanisław Małkowski

KOMENTARZ TYGODNIA Warszawska Gazeta 13-19 lipca 2012 r.

- Dwadzieścia siedem miesięcy po zbrodni smoleńskiej 10 lipca, we wtorek usłyszeliśmy w Ewangelii mszalnej o uzdrowieniu i egzorcyzmowaniu niemowy opętanego. Jezus wypędził z niego złego ducha i niemy odzyskał mowę (Mt: 9,33).

Ile złych duchów trzeba z Polski wypędzić, aby odzyskali mowę rozmaici niemi, którzy milczą, gdy trzeba mówić i głośno wołać? Qui tacet, consentire videtur - kto milczy wobec zła, ten się na nie zgadza, nie wolno milczeć, gdy jest się świadkiem ludzkiej krzywdy, zła, które dotyka nasz naród. Zginęli wybitni Polacy.

Nasz kraj staje się miejscem śmierci, rabunku i bezprawia. Rządy w Polsce sprawują bezkarni złoczyńcy.

W lekcji z Księgi proroka Ozeasza czytanej przed Ewangelią słyszymy: "Oni ustanawiali sobie królów ale beze Mnie” - mówi Bóg (Oz. 8,4).

Odpowiedzialność za złe rządy ponoszą nie tylko ci, którzy władzę sprawują ale także ci, którzy złych władców wybierają i popierają, licząc na osobiste bądź grupowe korzyści.

Z czwartego przykazania Dekalogu - Czcij ojca swego i matkę swoją - wynika nakaz miłości do ojczyzny, którą nazywamy Matką Polską - Mater Polonia. Poprzez nasz naród; jego dziedzictwo; historię i kulturę doświadczano ojcostwa i macierzyństwa w ciągu pokoleń. Rozerwanie więzi międzypokoleniowej prowadzi do samotności i bezsiły ludzi wykorzenionych.

Niech więc przemówią niemi świadkowie zagłady. Odwagi, nie bójcie się! Tymczasem programowe medialne przemilczanie spraw dla Polski ważnych, połączone z dyskryminacją Radia Maryja i Telewizji Trwam, jest znakiem uzależnienia i opętania (czyli skrępowania pętami) i przypomina sytuację z Ewangelii. Egzorcyzmowaniu trzeba poddać wiele państwowych instytucji w Polsce, wśród nich Krajową Radę Radiofonii i Telewizji.

Ewangelia z niedzieli 15 lipca ukazuje Jezusa, który dał Apostołom władzę nad duchami nieczystymi, aby złe duchy wyrzucali (Mk 6, 7-13). Niedzielna lekcja z Księgi proroka Amosa ujawnia konflikt między Amazjaszem i Amosem. Kapłan fałszywego kultu, urzędnik królewski Amazjasz chce wypędzić, skazać na banicję Amosa wiernego prawdziwemu Bogu. Ten konflikt trwa: fałszywi kapłani i prorocy jako funkcjonariusze władzy politycznej czują się zagrożeni, przez obecność kapłanów i proroków Boga. Wypędzanie i zabijanie' ludzi wiernych Bogu jest próbą wypędzenia ze świata Boga, który świat stworzył.
Za tym przedsięwzięciem kryje się diabeł, który działa przez zwerbowanych do współpracy ludzi; kto kogo wypędzi? Bóg demona czy demon Boga? Przecież Bóg jest od demona nieskończenie mocniejszy. Dlaczego więc w Polsce i na świecie taka jest skuteczność diabelskich poczynań? Jest to odwieczny problem siły zła, ukazany w Piśmie Świętym i nauce Kościoła. Zaproszenie demonów przez ludzi upoważnia złe duchy do działania na szkodę uzależnionych oraz ich ofiar.

Dlatego wyzwolenie Polski jest nie tylko problemem politycznym, ekonomicznym i społecznym; jest również i przede wszystkim sprawą ducha, odnowy ducha narodu, duchowej przemiany i nawrócenia.

Gdy odbierane są w Polsce narzędzia zwycięstwa w wymiarze widzialnym, pozostają do naszej dyspozycji narzędzia darowane z wysoka: modlitwa, pokuta, nawrócenie; Krucjata Różańcowa, solidarność serc, którą głosił błogosławiony Jerzy Popiełuszko, intronizacja Jezusa na Króla Polski, ofiarowanie Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi zgodnie z Wezwaniem fatimskim. Historia Kościoła pokazuje kolejne próby ratowania ludzi i świata przez Boga, który poprzez znaki czasu i szczególne przesłania z nieba chce nas pobudzić do współdziałania z Nim. Decyzję, komu służyć i z kim współpracować, trzeba podjąć osobiście.

Ja i mój dom chcemy służyć Panu.

"Nergal" a Bestia

Zostało nagrodzone Fryderykiem bluźnierstwo i gloryfikacja apokaliptycznej Bestii będącej symbolem najgorszego zła!

Chrześcijanie od początku zdawali sobie sprawę ze znaczenia "symboliki przynależności"

Ks. prof. dr hab. Aleksander Posacki SJ, znawca problematyki zagrożeń duchowych

Adam Darski, czyli "Nergal", lider deathmetalowej grupy Behemoth, znany niegdyś pod pseudonimem "Holocausto", gitarzysta, wokalista i producent, a obecnie członek Akademii Fonograficznej ZPAV, i inni wykonawcy oraz fani metalu bez lęków atakują chrześcijaństwo, bo wiedzą, że nic im za to nie grozi. Publicznie podarł Biblię, a sąd w Gdyni uniewinnił go, dając mu prawo do "ekspresji artystycznej" w kontekście wolności słowa. Zlekceważono problem obrazy uczuć religijnych, a zwłaszcza bluźnierstwa, którego Darski dopuszczał się wcześniej, co ewidentnie przeoczono. Jacy to pseudo-eksperci oceniali jego czyn? Chcemy poznać ich nazwiska, mówi dziś ks. abp Sławoj Leszek Głódź. Zresztą Darski to wierzchołek góry lodowej, co także przeoczono. To jest po prostu ignorancja, o której mówię już od lat.

Nagroda za bluźnierstwo?

Oto przykład: "Evangelion" to dziewiąty album studyjny grupy Behemoth, a trzeci, na którym umieszczono utwór polskojęzyczny "Lucifer". Wydawnictwo uzyskało szereg pozytywnych recenzji ze strony krytyków muzycznych (choć nie chodzi tu tylko o muzykę, ale głównie o ideologię). W lutym 2010 r. "Evangelion" uzyskał nominację do Nagrody Muzycznej Fryderyk w kategoriach: wydawnictwo specjalne - najlepsza oprawa graficzna, album roku heavy metal i produkcja muzyczna roku. W kwietniu zespół otrzymał Fryderyka w kategorii album roku heavy metal.

Zostało więc nagrodzone Fryderykiem bluźnierstwo i gloryfikacja apokaliptycznej Bestii będącej symbolem najgorszego zła!

Dlaczego? Słowo "Evangelion" wywodzi się z greki i znaczy tyle, co "głosić Słowo Boże" lub "nieść Dobrą Nowinę". Bohaterem okładki nie jest jednak, jakby się mogło wydawać, Doda, lecz Nierządnica Babilonu, która dosiada siedmiogłową bestię. Święci tego świata oddają jej hołd, zaś u jej stóp leżą rozbite tablice z Dziesięcioma Przykazaniami. Jest to wyraźna, przewrotna (pełna inwersji znaczeń) i bluźniercza afirmacja Zła i do tego skierowana bezpośrednio przeciwko Bogu. Jest to bałwochwalstwo najgorsze z możliwych.

Propaganda satanizmu w kulturze

Problem popularyzacji literatury czy subkultury satanistycznej poruszył niegdyś ks. abp Józef Życiński, który zwrócił się z apelem do księgarzy o nierozprowadzanie "Biblii szatana" autorstwa A.S. La Veya, gdyż niemoralne jest czerpanie zysków z handlu publikacjami głoszącymi pogardę i nienawiść do bliźnich. Trzeba koniecznie dopowiedzieć, że jest to także (a może przede wszystkim) kwestia transgresji I przykazania, czyli grzechu idolatrii, co jest ważne szczególnie dla chrześcijan - powoduje to spustoszenia psycho-duchowe, a także późniejsze ingerencje demoniczne, na które bezpośrednio otwiera właśnie grzech idolatrii. Ten czynnik inicjacji ma charakter pewnego aktu przynależności do fałszywego boga w sposób idolatryczny, czyli par excellence grzeszny.

Idolatria to egzemplifikacja owego niewłaściwego oddawania czci Bogu. Jest to wyraźna kategoria teologiczno-moralna. Satanizm w nauce Kościoła obiektywnie ma ten wymiar klasyfikacji, abstrahując od różnych obciążeń subiektywnych czy okoliczności łagodzących (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 2113). I z tej racji po raz kolejny należy pamiętać, by nie pozwolić socjologom i psychologom zbagatelizować tego wymiaru, zwłaszcza że w teoriach psychologicznych, niezależnie od koncepcji, bardzo często przyjmowany jest w sposób ukryty dogmat o ograniczonej wolności człowieka lub nawet braku wolności człowieka.

Oznacza to, że psychologia będzie dążyła do rozgrzeszania człowieka i wyjaśniania wszystkiego czynnikami determinującymi go. Taka jest jej metoda; nawet przy dobrej woli psychologa metoda ta ma pewną siłę i autonomię. Tymczasem nigdy nie da się wykluczyć, że nawet człowiek bardzo zdeterminowany czynnikami psychologicznymi posiada jednak bardzo wyraźną, obiektywną, realną winę w kontekście grzechu idolatrii (bałwochwalstwa), czyli transgresji I przykazania Dekalogu, co jest uważane za najpoważniejszy, najcięższy grzech. Wolność człowieka jest dogmatem wiary, zaś według Objawienia chrześcijańskiego (biblijnego) idolatria jest najcięższym grzechem (por. Wj 34, 16; Pwt 6, 14-15; Mt 22, 37n).

Żonglowanie symbolami?

Interpretacja sfery symbolicznej zależy od antropologii. Czy więc symbolika obecna w kulturze nie została dziś potraktowana zbyt psychologicznie, zbyt naturalistycznie? Identyfikacja z pewnymi symbolami czy znakami to nie tylko automatyczny przejaw pokładów nieświadomości, ale również przejaw wolnej decyzji, aby włączyć się w jakiś duchowy świat. W jaki świat włączają się młodzi sataniści, rysując tajemne znaki pochodzące z przeklętych i straszliwych ksiąg czarnej magii, których najbardziej doświadczeni okultyści nie chcą nawet trzymać w domu? Czy uspokajająca i banalna interpretacja wielu tzw. psychologów (a także psychiatrów) nie przyczynia się do rozwoju plagi satanizmu? Tymczasem przedziwna agresja i upadek moralności wśród młodzieży przy tego rodzaju interpretacji (gdzie inicjację traktuje się jako włączenie w pewien duchowy świat) może mieć inne przyczyny niż tylko frustracje psychologiczne tłumaczone mechanizmami psychologii rozwojowej czy społecznej.

Chrześcijanie od początku zdawali sobie sprawę ze znaczenia owej "symboliki przynależności". Symbol Krzyża lub piętno szatana to nie tylko wyraz tajemnej głębi podświadomości, ale także wyraz deklaracji wierności i przynależności do określonego świata duchowego, w tym także osobowego. "Pieczęć Baranka" na czołach wiernych to jakby skutek ich wierności. Podobnie jest w przypadku "znamienia Bestii": jest to pieczęć wyrosła z niewierności i pieczętująca tę niewierność czy zdradę na wieki. Jest to więc coś innego, a przede wszystkim coś o wiele gorszego niż tylko problemy z "ciemną stroną psychiki", o której tak wiele rozprawiają psychoanalitycy (idąc za C.G. Jungiem). Trzeba więc traktować poważnie epidemię satanizmu, zwłaszcza że coraz więcej dzieci i młodzieży przejawia skutki zniewolenia demonicznego, z opętaniem włącznie.

Sąd Boży

Do "Nergala" należy więc mówić nie tylko o sądzie ludzkim, ale Sądzie Bożym, który zresztą dotyczy wszystkich. Rzecz dotyczy zbawienia jednostki, a nie tylko dobra kultury, gdzie w umysłowość konsumentów tej subkultury został jednak wmurowany kamień węgielny buntu przeciw wartościom religijnym. Darski świadomie określa się po stronie zła, o czym świadczy symbolika imienia "Nergala" (boga Babilonu) oraz wyraźna gloryfikacja Babilonu i Bestii, najgorszych symboli zła (według Apokalipsy), które przecież nie jest tylko symbolem. Szczególnie w Apokalipsie towarzysząca Kościołowi przez całe jego dzieje nierozwiązalna sprzeczność pomiędzy królestwem Boga i królestwem diabła będzie przedstawiana w antytezie Jerozolima - Babilon. Zespół Behemoth zresztą gloryfikował wszystkie możliwe symbole demonizmu i zła pochodzące z innych kultur (np. bogini Kali). Jest to więc wyraźna gloryfikacja zła w pełnej postaci.

"Nergal" ponadto gloryfikuje za wszelką cenę swoją wolność, co także uczynił wcześniej zły duch Lucyfer. Zbawienie "Nergala" jest więc zagrożone. Nie należy bowiem lekceważyć satanizmu jako aktu woli, grzechu idolatrii, postawy metafizycznego buntu, realnego wyboru ducha. Zagraża to bowiem wiecznemu zbawieniu, gdyż może oznaczać realny duchowo "pokłon Bestii" ze wszystkimi tego grzechu konsekwencjami, jaką jest możliwość utraty zbawienia, przed czym radykalnie przestrzega Apokalipsa (por. Ap 14, 9-11). Opinia proroków i ich motywacja do działania i protestu byłaby właśnie taka. "Jeśli kto wielbi Bestię i jej obraz i bierze sobie jej znamię na czoło lub na rękę, ten również będzie pić wino zapalczywości Boga, przygotowane bez rozcieńczenia, w kielichu Jego gniewu; i będzie katowany ogniem i siarką (...) na wieki wieków" (Ap 14, 9-11).

Autor jest doktorem habilitowanym teologii, doktorem filozofii, znawcą problematyki zagrożeń duchowych (ezoteryzm, okultyzm, sekty), publicystą i duszpasterzem. Wykłada w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej "Ignatianum" w Krakowie oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II.

Trzeba poważnie traktować epidemię satanizmu, zwłaszcza że coraz więcej dzieci i młodzieży przejawia skutki zniewolenia demonicznego, z opętaniem włącznie.

Kłamstwem jest, że Papież kiedykolwiek zrównał Liturgię Komunii na Kolanach - na stojaco!
Kłamstwem było i jest przedstawianie otrzymanych Indultów jako Dekrety Papieskie do wprowadzania Komunii na stojąco i do rąk /z łapki na łapkę/
Indult nie jest Dekretem i nigdy nie był!
Jaki tu na tych forums Gloriatv był bunt i krzyk że uzyłem to określenie " z łapki na łapkę"
przez szafarkę na łapkę wiernego.
Papież Benedykt XVI od roku 2008 całkowicie ignoruje żądających Komunii na rękę.
Biskupi muszą naśladować Papieża albo my wierni będziemy ich ignorować!
Nie ma innego wyjścia.

Krzyż w centrum – jeden szczegół w liturgii papieskiej

Trwa Wizyta Apostolska naszego Ojca Świętego w Niemczech.

Jeden szczegół: podczas tej Wizyty, już po raz kolejny, dzisiaj na centralnej ścianie prezbiterium umieszczony był dużych rozmiarów Krzyż. A na ołtarzu stał Krzyż pasyjką zwrócony w stronę Celebransa. Spostrzeżenie proste – pod rozwagę szczególnie tym, którym ciągle przeszkadza Krzyż na ołtarzu.

Motywacja jest elementarna: 1. Msza Święta jest uobecnieniem Ofiary Golgoty. 2. Liturgia ukierunkowana jest ku Bogu – conversi ad Dominum!

To istotne przypomnienie, zwłaszcza wobec tendencji do zredukowania liturgii do faktu socjologicznego i zamknięcia jej w relacji człowiek-człowiek. W centrum liturgii jest Bóg. Pierwszym działającym w liturgii jest Bóg. Pierwszym celem liturgii jest uwielbienie Boga – celebrujemy ad laudem et gloriam nominis sui!
Elementarz liturgiczny.

Inteligentni Czytelnicy zorientują się, dlaczego w tym kontekście dodaję przypomnienie Prefekta Kongregacji Kultu i Dyscypliny Sakramentów: „Papieskie liturgie w rzeczywistości zawsze były i nadal są wzorcowe dla całego świata katolickiego” (Kard. Antonio Cañizares Llovera, w wywiadzie dla miesięcznika 30giorni, luty 2009).

I jeszcze jedno. Przez całe wieki kapłani odprawiając Mszę Świętą mieli przed oczami Krzyż.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Klękajmy przed Bogiem!

Słowo Boże mówi:

„Wejdźcie, uwielbiajmy, padnijmy na twarze i zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył” (Ps95, 6).

„Na moje życie – mówi Pan – przede Mną klęknie wszelkie kolano a każdy język wielbić będzie Boga” (Rz 14, 11).

„Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca” (Flp 2, 9-11)

Klękajmy przed Bogiem! Po pierwsze – chodzi w ogóle o klękanie przed Bogiem. Po drugie – chodzi o klękanie przed Bogiem podczas naszej modlitwy, w kościele i w domu. Po trzecie – chodzi o klęczenie podczas przyjmowania Komunii Świętej.

Nasz Ojciec Święty Benedykt XVI rozpoczął Wizytę Apostolską w Niemczech. Mówi tam o Bogu i o nieodzowności odniesienia człowieka do Boga. Następca świętego Piotra jest pierwszym nauczycielem wiary i pierwszym liturgiem Kościoła.

Niejeden głos już określił obecny wspaniały pontyfikat krótką syntezą: Bóg w centrum! Wiele elementów na to wskazuje a wśród nich kwestie dotyczące najświętszej rzeczywistości Kościoła, to znaczy świętej liturgii. W tym kontekście trzeba dostrzec – w wielu środowiskach przemilczane – na przykład: otwarty na nowo szeroki dostęp do najdoskonalszego aktu kultu, jakim jest Msza Święta Trydencka, Krzyż postawiony w centrum ołtarza oraz Komunia Święta w postawie klęczącej. Uczestnicząc dzisiaj we Mszy Świętej zatrzymajmy się przy tym ostatnim elemencie.

Wiele jest dzisiaj opinii na temat sposobu przyjmowania Komunii Świętej. W niejednej parafii wprowadzono bałagan w sercach wiernych! Tylko jest pytanie – poważne: czy te opinie bazują na rozpoznaniu obiektywnego stanu rzeczy? A jaki jest obiektywny stan rzeczy? Obiektywny stan rzeczy jest taki: w tej małej, milczącej, niepozornej hostii jest żywy Bóg! Jeśli to rozpoznaję, jeśli rozpoznaję tę obiektywną prawdę o tym Sakramencie, klękam! Przyjmuję Komunię Świętą na klęcząco. Odchodzi mi ochota do dyskutowania, do wyrażania prywatnych opinii a przyjmując Komunię Świętą – Chrystusa! – klęczę na dwa kolana. Dobra tradycja!

Komunia Święta w postawie klęczącej.

Co nasz Papież Benedykt XVI mówi na ten temat i co czyni w tej kwestii?

Co mówi. Przed laty, jeszcze jako kardynał, pisał w swoim dziele pt. Duch liturgii:

„Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą”. Zwróćmy uwagę na to pierwsze poważne zdanie!

„Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą. Usłyszeć można, iż klęczenie nie pasuje do naszej kultury (czyli właściwie do jakiej?), iż nie wypada to dojrzałemu człowiekowi, który wyprostowany staje naprzeciw Boga, lub też nie wypada to człowiekowi zbawionemu, który dzięki Chrystusowi stał się wolny i dlatego też nie musi już klęczeć.

(…) Pokora Chrystusa i Jego ukrzyżowana miłość uwolniła nas, jak mówi Augustyn, od pogańskich mocy, i właśnie przed tą pokorą klękamy. Rzeczywiście, postawa klęcząca chrześcijan nie jest formą inkulturacji istniejących już zwyczajów, lecz przeciwnie – jest wyrazem kultury chrześcijańskiej, która przemienia istniejącą kulturę w oparciu o nowe, głębsze poznanie i doświadczenie Boga. Zwyczaj klękania nie pochodzi z jakiejś bliżej nieokreślonej kultury – pochodzi z Biblii i biblijnego poznania Boga.

(...) Wspomnieć także można opowiadanie zaczerpnięte z apoftegmatów Ojców Pustyni o tym, jak to diabeł został zmuszony przez Boga do pokazania się niejakiemu opatowi Apollonowi. Diabeł był czarny, brzydki, o przerażająco wątłych członkach, przede wszystkim jednak nie miał kolan. Niezdolność klęczenia okazuje się zatem istotą elementu diabolicznego”.

Niezdolność klęczenia okazuje się zatem istotą elementu diabolicznego.

Kończy Papież swoją refleksję: „Być może zatem postawa klęcząca jest rzeczywiście czymś obcym dla kultury nowoczesnej, skoro jest ona kulturą, która oddaliła się od wiary i wiary już nie zna, podczas gdy upadnięcie na kolana w wierze jest prawidłowym i płynącym z wnętrza, koniecznym gestem. Kto uczy się wierzyć, ten uczy się także klękać, a wiara lub liturgia, które zarzuciłyby modlitewne klęczenie, byłyby wewnętrznie skażone. Tam, gdzie owa postawa zanikła, tam ponownie trzeba nauczyć się klękać, abyśmy modląc się, pozostawali we wspólnocie Apostołów i męczenników, we wspólnocie całego kosmosu, w jedności z samym Jezusem Chrystusem” (Kardynał Joseph Ratzinger,Duch liturgii, fragmenty).

Tyle refleksja.

A co nasz Papież Benedykt XVI czyni w tej kwestii?

Od 2008 roku stałą praktyką jest przyjmowanie Komunii Świętej z rąk Papieża w postawie klęczącej.

Szczęśliwe są parafie, w których Komunia Święta przyjmowana jest na klęcząco, gdzie nie wprowadzano zamieszania w sercach ludzi wierzących. Naród polski, nasz naród, przez dziesięć wieków nie znał innej formy przyjmowania Komunii Świętej! Tak przyjmowali Komunię Świętą polscy Święci!

Bierzmy często do ręki stare katolickie książeczki do nabożeństwa! Otwierajmy tam, gdzie są pieśni eucharystyczne, pieśni na Komunię i wczytujmy się w te mądre stare teksty.

Franciszek Karpiński pięknie pisał – tak śpiewamy:

„Zróbcie mu miejsce, Pan idzie z nieba,

Pod przymiotami ukryty chleba! (…)

Otocz Go wkoło, rzeszo wybrana,

Przed Twoim Bogiem zginaj kolana!”.

„O milcząca Hostio biała

Na kolanach wielbię Cię,

Tyś tak nikła, taka mała,

A w tym cieniu kryje się

Ten, co rządzi całym światem,

Bóg wszechświata, Stwórca nasz,

Przed którego majestatem,

Aniołowie kryją twarz”.

„Upadnij na kolana,

Ludu czcią przejęty,

Uwielbiaj swego Pana:

Święty, Święty, Święty!”.

To jest nasz polski zwyczaj. Szlachetny. Katolicki.

Więc:

Komunię Świętą przyjmujmy zawsze z najwyższym szacunkiem, czcią, pokorą, wiarą i miłością.

Komunię Świętą przyjmujmy zawsze bez pośpiechu, w skupieniu i myślmy, Kogo przyjmujemy do serca!

Jak przyjmować Komunię Świętą – Chrystusa?

Na stojąco – nie!

Do ręki – nigdy!

Na klęcząco – zawsze!

Zakończmy naszą refleksję słowami naszego Papieża Benedykta XVI, jest to fragment kazania wygłoszonego w uroczystość Bożego Ciała w 2008 roku w Rzymie:

„Uklęknięcie przed Eucharystią jest wyznaniem wolności: kto skłania się przed Chrystusem nie może i nie musi korzyć się przed żadną władzą ziemską, jakkolwiek silna by ona była. My, chrześcijanie, klękamy tylko przed Najświętszym Sakramentem, gdyż wiemy i wierzymy, że w nim jest obecny jedyny prawdziwy Bóg, który stworzył świat i ukochał go do tego stopnia, że dał swego Jednorodzonego Syna (por. J 3, 16)” (Benedykt XVI, Homilia, Corpus Domini, 22.05.2008).

Amen.

Slawek — 2012-07-29 22:52:29:
Słuchając ks. Piotra aż się cisną słowa piosenki:
www.youtube.com/watch

Ojczyzno, co się z Tobą stało
czy chcesz aby bolało?
Polsko czy już zapomniałaś
Polsko kiedy płakałaś?
Ojczyzno, gdzie jest Twoja siła
Ojczyzno kiedy walczyłaś?
Polsko, to nie Twoja droga
Polsko, wracaj do Boga!

Ks. Piotrze niech Bóg Ci błogosławi i otoczy swoim Pokojem
=============================================
......PROPAGANDA ŻYDOWSKO-MEDIALNA I POGOŃ ZA MAMONĄ ZNISZCZYŁA POLSKĘ I DAŁA NAM ZDRAJCÓW I KOSMOPOLITÓW DO POLSKIEGO "NIERZĄDU"

Słuchając ks. Piotra aż się cisną słowa piosenki:
www.youtube.com/watch

Ojczyzno, co się z Tobą stało
czy chcesz aby bolało?
Polsko czy już zapomniałaś
Polsko kiedy płakałaś?
Ojczyzno, gdzie jest Twoja siła
Ojczyzno kiedy walczyłaś?
Polsko, to nie Twoja droga
Polsko, wracaj do Boga!

Ks. Piotrze niech Bóg Ci błogosławi i otoczy swoim Pokojem

Zgadzam sie z Księdzem Piotrem że połacie Polski południowej nie są uprawiane i zarastają chwastem.Teraz będąc na wsi zobaczyłam że zaczęto wycinać drzewa które porosły na opuszczonych polach,bo ponoć w przyszłym roku zostaną uznane za stanowiska lęgowe i będzie problem z ich usunięciem.A zatem jest nadzieja że piękna dolina odzyska pole widzenia,tylko czy na wykarczowanych łanach zaszumi jeszcze kiedyś żyto?Może znajdą się pasjonaci kochający polską ziemię jak nasi Ojcowie,którzy nazywali ją czule - Matką.